"ÖLÜM"

 

 

 

 

 

Feryâd!

Getma getma yanarım 

Gedan guni sayarım..

Gedup geri bakmasan

Çira gibi yanarım..

---

Notlar..

 Yarın sınavlarım var. Ders notlarımı aldım elime.. 

Bazıları var ki, buraya da not etmeden geçemeyeceğim..

"Talebe; sözlerinde sadık olmalı. 

Şüpheli şeylerden kaçınmalı

Ve mekruhları haram saymalı."

"Onun birinci vazifesi, kötü ahlaktan uzak olmak,

İkincisi ilim yolundaki tehlikelere, engellere karşı dikkatli olmak,

Üçüncüsü dünya ile alakasını en asgariye indirmek.."

"Ey talib! Sen kendini tamamen ilme vermedikçe, ilim sana bir cüzünü bile vermez!"

Alanında uzmanlaşırken, diğer alanlardan tamamen kopmamak ile ilgili de şöyle not almışım;

"Az oku, öz oku, her ilimden bir cüz oku."

Buhran

"Biz televizyon izleyerek, milyonerler, sinema tanrıları, rock yıldızları

olacağımıza inanarak büyüdük ama

olamayacağız!

Hepimiz heba oluyoruz.

Bütün bir nesil benzin pompalıyor, garsonluk yapıyor ya da beyaz yakalı köle olmuş.

Reklamlar yüzünden araba ve kıyafet peşindeyiz.

Nefret ettiğimiz işlerde çalışıyor, gereksiz şeyler alıyoruz.

Bizler tarihin ortanca çocuklarıyız.

Bir amacımız yok, ne büyük bir savaş ne de büyük bir buhran yaşadık.

Bizim savaşımız ruhani savaş.

Ve bunalımımız kendi hayatlarımız..."

İdeal bir gençlik nasıl olmalı? 

Üzerine çalışan kardeşim;

Çalışmanın ilk kısmı 

(halihazırda gençliğin nasıl olduğu sorusu)

seni epey yoracak gibi..

Beni yorduğu kadar en azından...

Bildim Hiç Görmediğimi

Bir yokuşu tırmandık ve indik birlikte, bir akşam, yağmurda, sen ile ben -- güz sonlarıydı. 

Orası, senin daha önce de yaşadığın --gençlik yıllarının bir bölümünü geçirdiğin-- bir yerdi -- inip çıktığın bir yer: kıyıdan tepeye; yokuştan aşağı, denize... Bense, hiç tanımıyordum --görmemiştim-- şehrin o mahallesini, o sokakları.

Sonradan, duygusallıkla olacak,
        Bildim hiç görmediğimi
diye başlayan birşey yazmışım defterime;

      yaşlarla
     damlalarla
     ağaçlarla
     yapraklarla

diye süren.

Derin Zaman

Yaşama Sanatının Kuralları

"...insan hayatının ideali olan mutluluk (beatitudo);

 iç ve dış etkilerden bağımsız olmakla ruhun özgürlük ve dirliğine erişmektir. 

Bu ideal de, ancak, insanın yalnız yaşamasıyla, 

bu yalnızlığı içinde düşünme ve yazmaya vakit bulmasıyla, 

arada da sevdiği dostlarıyla buluşması ile gerçekleşebilir."

Ronesans Zamanlarından,

Francesco Petrarca'dan.